LA PRONUNCIA ITALIANA - wymowa włoska

Pomimo istniejących różnice, wymowa włoska czasami jest zbliżona do polskiej.

Oto główne dźwięki języka włoskiego:

C wymawia się:

- przed "E" oraz "I" jak polskie [cz], np.: cervo (jeleń), civetta (sowa);

- przed innymi samogłoskami (A, O, U) jak polskie [k],np.: casa (dom), corso (kurs), cuore (serce).

G wymawia się:

- przed "E" oraz "I" jak polskie [dż], np.: gelati (lody), girasole (słonecznik);

- przed innymi samogłoskami (A, O, U) jak polskie [g], np.: garofano (goździk); gomito (łokieć), gusto (smak).

S wymawia się:

- przed dowolną spółgłoską dźwięczną jak polskie [z], np.: smettere (przestać), svago (zabawa);

- między dwiema samogłoskami jak polskie [z], np.: sorriso (uśmiech), casa (dom);

- jak polskie [s] w pozostałych przypadkach, np.: sempre (zawsze), solo (tylko).

Dyftong SC wymawia się:

- przed "E" oraz "I" jak polskie [sz], np.: scivolo (ślizg); scena (scena);

- jak polskie [sk] w pozostałych przypadkach, np.: scuola (szkoła), scudo (tarcza).

Z wymawia się:

- jak [dz], z reguły na początku wyrazu, np.: zanzara (komar), zuppa (zupa);

- jak [dz] między dwiema samogłoskami, np.: azalea (azalia);

- jak [c], gdy jest podwojona, np.: tristezza (smutek), piazza (plac), palazzo (pałac);

- jak [c], gdy występuje przed "I" albo "U", np.: grazioso (wdzięczny), paziente (cierpliwy), zucchero (cukier).

Dyftong QU wymawia się jak [kł], np.: quando (kiedy), quaderno (zeszyt).

Spółgłoska H nie jest wymawiana w języku włoskim. Używa się jej celem zachowania twardej wymowy między "C" i "G", np.: chiacchierare (rozmawiać/czat), ghiro (koszatka). Występuje również w odmianie czasownika AVERE (mieć), np.: Io ho = ja mam.

Zestawienie GN wymawia się jako [ń]: gnomo (gnom), bagno (łazienka).

Połączenie GL wypowiadamy jak miękkie [l], np.: foglio (arkusz), figlia (córka), maglione (sweter).