Włoska muzyka: LUCIO BATTISTI

Lucio Battisti (ur. 5 marca 1943 w Poggio Bustone, prowincja Rieti, region Lacjum – zm. 9 września 1998 w Mediolanie) – włoski piosenkarz i śpiewający autor.

Lucio Battisti należał do tych autorów i kompozytorów, którzy wywarli wpływ na włoską muzykę pop na przestrzeni całej jej historii.

Jego piosenki są uważane za ponadczasowe: wszyscy we Włoszech co najmniej raz, śpiewali jedną z Jego piosenek [teksty są napisane przez Mogol'a]. We Włoszech wszyscy kochamy Jego muzykę!!

“LA CANZONE DEL SOLE” – "Piosenka Słońca" – jest prawdopodobnie najbardiej znany kawałek i zwykle to służy jako podstawa dla początkujących gitarzysty.

Inspiracja dla tekstu piosenki przyszedł do myślenia o lata spędził jako dziecko w Silvi Marina (TE), gdzie spotkał koleżankę o nazwie "Titty". 

W tekście wyobraża sobie spotkania dwa lata później: zwraca uwagę na fizyczne i psychologiczne zmiany, kontrastujące niewinności, że charakteryzuje ich spotyka się z uczuciami dzieci i dorosłych więcej w drugim spotkaniu.

Oto piosenka:

A jesli chcecie śpiewać, oto tekst:

"Le bionde trecce gli occhi azzurri e poi
le tue calzette rosse
e l'innocenza sulle gote tue
due arance ancor più rosse
e la cantina buia dove noi
respiravamo piano
e le tue corse, l'eco dei tuoi no, oh no
mi stai facendo paura.
Dove sei stata cos'hai fatto mai?
Una donna, donna dimmi
cosa vuol dir sono una donna ormai.
Ma quante braccia ti hanno stretto, tu lo sai
per diventar quel che sei
che importa tanto tu non me lo dirai, purtroppo.
Ma ti ricordi l'acqua verde e noi
le rocce, bianco il fondo
di che colore sono gli occhi tuoi
se me lo chiedi non rispondo.
O mare nero, o mare nero, o mare ne...
tu eri chiaro e trasparente come me
o mare nero, o mare nero, o mare ne...
tu eri chiaro e trasparente come me.
Le biciclette abbandonate sopra il prato e poi
noi due distesi all'ombra
un fiore in bocca può servire, sai
più allegro tutto sembra
e d'improvviso quel silenzio fra noi
e quel tuo sguardo strano
ti cade il fiore dalla bocca e poi
oh no, ferma, ti prego, la mano.
Dove sei stata cos'hai fatto mai?
Una donna, donna, donna dimmi
cosa vuol dir sono una donna ormai.
Io non conosco quel sorriso sicuro che hai
non so chi sei, non so più chi sei
mi fai paura oramai, purtroppo.
Ma ti ricordi le onde grandi e noi
gli spruzzi e le tue risa
cos'è rimasto in fondo agli occhi tuoi
la fiamma è spenta o è accesa?
O mare nero, o mare nero, o mare ne...
tu eri chiaro e trasparente come me
o mare nero, o mare nero, o mare ne...
tu eri chiaro e trasparente come me.
Il sole quando sorge, sorge piano e poi
la luce si diffonde tutto intorno a noi
le ombre ed i fantasmi della notte sono alberi
e cespugli ancora in fiore
sono gli occhi di una donna
ancora piena d'amore"