Il mio posto preferito (Moje ulubione miejsce)

[Przewiń w dół na polski]

Era estate.

C'erano le voci allegre e chiassose dei turisti.

Uomini d'affari in giacca e cravatta che camminavano spediti.

C'era un venditore di palloncini colorati.

L'aria era pervasa da una melodia bellissima, dolce e malinconica, quasi magica.

C'era un ragazzo che suonava lo xilofono.

Bolle di sapone.

Il cielo era leggermente sfumato di rosa, come sempre, a quell'ora del pomeriggio.

E c'ero io, a Plac Zamkowy.

A Varsavia ci sono centinaia di posti bellissimi, ma il mio preferito è proprio questo: seduta su quel muretto, con lo sguardo rivolto alla piazza.

È come se fosse rimasto intrappolato un pezzo di me su quel muretto.

Sorrisi, sogni, speranze, parole non dette.

Progetti per il futuro... così, un po' per caso e un po' perché è bello sognare  incuranti di quei 1400 km di distanza, che alla fine avrebbero vinto.

Tante risate ma anche attese e delusioni.

Innumerevoli ricordi.

“Sono felice di essere qui” - ho detto l'ultima volta, appena arrivata.

Che poi non sai mai che è l'ultima volta, altrimenti sarebbe diverso.

Ci sono ritornata lo stesso, da sola, quasi tutti i giorni, e i miei pensieri danzavano sulle note di quello xilofono.

Anche la sera prima della partenza: era tardi, ero stanca, la valigia era ancora da fare.

Ma io dovevo salutare il mio muretto speciale.
:)

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

MOJE ULUBIONE MIEJSCE

Było lato.

Były głośne i wesołe głosy turystów.

Biznesmeni w garniturach, szybko chodzili.

Był sprzedawcą kolorowych balonów.

Powietrze pełne było pięknej, słodkiej i melancholijnej, niemal magicznej melodii.

Był facet, który grał na ksylofonie.

Bańki mydlane.

Niebo na lekkie i delikatniejsze odcienie różu, jak zawsze o tej porze po południu.

I ja tam byłam, na Placu Zamkowym.

W Warszawie jest tyle pięknych miejsc, ale moim ulubionym jest ten jeden: siedząca na tym murku, patrząc na placu.

Myślę, że mały kawałek mojego serca został na tym murku.

Uśmiechy, marzenia, nadzieje, niewypowiedziane słowa.

Plany na przyszłość... trochę przez przypadek i trochę bo miło jest pomarzyć, nie zważając na te 1400 km odległośći, którzy w końcu wygrywali.

Dużo śmiechu, ale również oczekiwania i rozczarowania.

Niezliczone wspomnienia.

"Jestem szczęśliwa, że tu trafiłam" – powiedziałam ostatni raz.

Bo nigdy nie myślisz, że ostatni raz jest ostatnim razem, w przeciwnym wypadku to byłoby różne.

Wróciłam tam, nawet sama, prawie codziennie, a moje myśli tańczyły do ksylofonowej melodii.

Nawet wieczorem przed wyjazdem: to było późno, byłam zmęczona, jeszcze musiałam się spakować. 

Ale musiałam pozdrowić mój specjalny murek.
:)